Powinowactwo

  Wot kulturnyj my narod (czastuszka).

Dziwna zbieżność. Końcówka lat osiemdziesiątych zapisała się widokiem pojemników na odpady, dla wygody śmieciarzy ustawianych na miejskich chodnikach. Ponieważ częstotliwość opróżniania nijak się miała do ich pojemności, obok piętrzyły się śmieci, porzucone tam luzem. Woń zatykała nozdrza, ale wobec piwnicznej szarzyzny, typowej dla ustrojów sprawiedliwości społecznej, nie tworzyła kontrastu.

Teraz, o dziwo, mamy podobne widoki. Segregacja odpadów zaowocowała wystawieniem pojemników na śmieci na trawniki, jeszcze zdobiące miasta, zajadle pokrywane betonem.  Tym razem są wymalowane w krzykliwe kolory. Wokół się również walają odpady, ale te organiczne są skryte w workach. Zapach, acz słabszy i tak przyciąga specyficzną faunę. Latającą i biegającą.

Jakoś trudno nam się wyrwać z kulturowego powinowactwa ze Wschodem. Wszak w pojęciu zadufanych w sobie rodaków Rosja to wszechogarniający bałagan i woń charakterystyczna dla beztroski w gospodarowaniu odpadami.

A my? Amerykanie źle piszą w swoim dorocznym raporcie o wolności u nas słowa i naszej praworządności. Francuska bodaj komentatorka polityczna przekonuje, że Polska stoi właśnie przed wielkością. 

Rosja też miała niedawno taką opinię. Czyżby była ona przechodnia?