Trwanie

 Zrobię to i to, powiada populista u władzy. I nie robi. Jak już obiecał, jego organizm rzecz zakodował jako wykonaną, reagując wyrzutem stosownej ilości endorfin. Gdyby rzeczywiście taki polityk coś zrobił, aby dotrzymać obietnicy, musiałby w to włożyć jakiś wysiłek, który by zniwelował znaczną część pozyskanych już hormonów szczęścia. Ba, może wszystkie. A pozostając bierny, osiąga maksimum rozkoszy przy minimum wysiłku.

Potem przeciwnicy mu wypominają niedotrzymywanie obietnic. Wtedy wystarczy im wytknąć brak patriotyzmu i działanie na zlecenie wrogich sił. Wówczas wszystko jest w porządku. Zwolennicy bowiem też się cieszyli otrzymanymi obietnicami i zaznali radości. Tym bardziej teraz wspierają tego, który obiecał. Czują się z nim bardziej zjednoczeni, jako ofiary kolejnej niegodziwości tego samego spisku.

Wszyscy bowiem zwolennicy naszych populistów byli pewni, że będą jeździć milionem elektrycznych samochodów, po tysiącach kilometrów autostrad, w przerwach rozpierając się w równie wielkiej liczbie mieszkań, tanich jak te Izery. Tylko te spiskujące elyty.

Spisek jest w ich mniemaniu wszechmocny, ale tylko na razie. Bo jeszcze trochę cierpliwości i będzie porządek. Wszak wiara przenosi góry.