Mir

 Kapitał relacyjny, to struktury budujące związki z kontrahentami. Jego pierwszymi posiadaczami w historii stali się Żydzi. Od nich muzułmanie przejęli metodę podobnego budowania gospodarczej siły.

Posiadacz takiego kapitału, wtedy to byli krewni lub powinowaci, po opuszczeniu poprzedniego kraju urządzający się w Krakowie, prosił o pożyczkę osiadłego tu już współplemieńca. Kogoś również wcześniej przepędzonego z Hiszpanii, Francji lub Niemiec. Otrzymywał od niego kredyt pod zastaw majątku jakiegoś wuja, zamieszkującego w... Stambule. Na gębę. Nie było wtedy nawet porządnej poczty, nie mówiąc o Internecie.

Pożyczkobiorca otrzymane pieniądze inwestował na przykład w nadrzeczny magazyn dóbr, zbywalnych łatwo w Gdańsku. Dług oddawał z zysków osiągniętych z pośrednictwa.

Kraków też się przy tym bogacił, obsługując przyjezdnych z małopolskim zbożem, srebrem olkuskim, podhalańskim żelazem, wielicką solą i czym tam jeszcze.

Potem ów kapitał się rozszerzył i rzecz się stała powszechna. Relacje wyszły poza wspólnotę rodzinną i objęły ogólną zgodność interesu. Ostatnio bardzo skutecznie z relacyjnego kapitału korzysta Ukraina. Jest jednak jeden warunek, trzeba mieć szacunek i zaufanie dla kontrahenta. My zaś, obrażając Zagranicę i pouczając o zaletach obskurantyzmu, niszczymy swoje relacje najskuteczniej w naszej historii.

Bo tak teraz mamy rozumieć suwerenność. Ba, patriotyzm.