Ciemność

 Europa do połowy XVIII wieku była dzikim zachodem świata. 80% ówczesnego światowego PKB powstawało w Chinach, Indiach i Persji. Ameryka była kolonią, która przynosiła zyski tylko dzięki niewolniczej pracy na plantacjach trzciny cukrowej i bawełny. Dopiero kult wiedzy europejskiego oświecenia doprowadził do postępu technicznego. Ten umożliwił podporządkowanie Europie w XIX wieku wschodnich potęg ekonomicznych.

My zaś przyjęliśmy dobrodziejstwa odrodzenia, dzięki czemu przeżyliśmy złoty wiek. Odrzuciliśmy jednakowoż oświecenie, wskutek czego straciliśmy państwo. Potem w bardzo przyspieszającym rozwoju świata przeżyliśmy okres wielkiej Solidarności, jej pluralizmu i mimo wszystko staliśmy się natchnieniem ludów, zniewolonych przez komunizm.

Teraz przeżywamy coś w rodzaju restauracji neokomuny, podjętej przez kulturowych krewniaków Wschodu. Rzecz jest wsparta przez światowy prąd odnowy populizmu, wedle marksowskiego, nieco zmienionego hasła, populiści wszystkich krajów łączcie się. 

Ostatnie wybory prezydenckie pokazały, że Polacy są podzieleni na dwa jednakowo liczne obozy. Przywódca części zakażonej populizmem nazywa oponentów, połowę Polaków śmieciami, drugim sortem, kanaliami, nawet elementem animalnym. Prezentuje więc nienawiść, która często jest wynikiem strachu przed klęską. Sam bowiem może się obawiać, że jego ideologia jest bezwartościowa.

Ciekawe mamy czasy i oby się nie skończyły jak w XVIII wieku. Wtedy nawet król stanął za populistami. Teraz nowy prezydent również się ku nim skłania. Nie jest więc łatwo. W dodatku historia ma się powtarzać jako farsa.

Zachód wybrał postęp, Wschód tradycję, by mu buty śmierdzieć mogły, jak śmierdziały przed stu laty, jak pisał Tetmajer. A my?.