Roskoszniaki

 Staszek piątka, Tomek dycha, a dwudziestka dla Giertycha. 

Tak podobno w sejmowej restauracji wyśpiewywali naśladowcy swojej zapomnianej już przed laty koleżanki. Ona wszakże mówiła tylko, że potrafi coś tam, coś tam. Może dlatego popadła w zapomnienie. Epigoni więc bardziej się starają. Skutkiem ich zabiegów minister rolnictwa wyprowadził się z hotelu sejmowego. Patoposłowie, jak ich nazwał, dopuszczają się tam bowiem pijackich burd.

Wedle socjologów ludzie nie bardzo się orientują w tym, co im przynosi szczęście. Przypisują to często kultywowaniu wartości, powszechnie uznawanych za zasługi, które potem zostaną uznane za godne naśladowania. Tymczasem ich przestrzeganie wiąże się z trudem i poświęceniem. To zaś towarzyszy poczuciu nieszczęścia, szczególnie kiedy jest bezowocne. 

Co innego, kiedy szczęśliwiec jest w stanie euforii. Ta likwiduje logikę, pozostawiając emocje. Wtedy taki filut wpada albo w zachwyt nad sobą, albo roi o mękach, jakie dotkną tych, którzy nie podzielają jego radości. Powodem radości może być używka albo przebywanie w towarzystwie osób podobnych do siebie, co wzmacnia wspólne uczucia. Z konieczności takie, które są zrozumiałe także dla najbardziej tam prymitywnych osobników. W przeciwnym wypadku specyfika tłumu nie zadziała.

Fakt więc, że powodem euforii ma być właśnie odsiadka politycznych przeciwników, jest zrozumiały. Wszak jedną z pozaziemskich rozkoszy sprawiedliwych, obiecaną już w średniowieczu, miało być zasiadanie w loży wokół piekielnych czeluści i napawanie się mękami nikczemników, gotowanych w smole.

Jakie bowiem wychowanie, takie i rozkosze.