Nauczanie

 Pójdź dziecię, ja cię uczyć każę [Konopnicka].

Jesteśmy tak skonstruowani, że nasze oczekiwania stale rosną. Niezależnie od poziomu, który osiągnęliśmy. Jeżeli jesteśmy blisko naszych celów, jesteśmy szczęśliwsi od tych, którzy nawet są lepiej wyposażeni w materialne dobra, ale bardziej oddaleni od swoich oczekiwań.

Z tego by wynikało, że jeżeli wiemy, że dotyka nas niesprawiedliwość ze strony tych, których nam wskazała ideologia, to chcielibyśmy, aby oni też sobie pocierpieli. Chociażby z powodu bezsilności, którą można na nich sprowadzić.

Tutaj się chyba kryją sukcesy kaczyzmu. Kiedy bowiem elyty, kojarzone z liberałami, marksowskimi wyzyskiwaczami, wyklinanymi przez Kościół wyznawcami gender lub homoseksualistami, ostatecznie Żydami, doznają upokorzeń ze strony naszych przedstawicieli, mamy szczęście, którego doznawali proletriaccy dyktatorzy.

Czymże zaś, jeżeli nie wyzwaniem dla prostego człowieka jest powoływanie się na przepisy, których on nie zna albo zgoła nie rozumie? Kiedy więc ich idol się odważa na odrzucanie konstytucji, uchwalonej przez znienawidzonych jajogłowych, to w mniemaniu ludu otwiera się droga do ostatecznego wyeliminowania ze społeczności tych, którzy nie wiedzą, co mówią, bo naród ich nie rozumie. I potem ma nastąpić ład, porządek zrozumiały dla każdego człowieka.

Dopóki więc u dostatecznie dużej liczby obywateli moralność opiera się na zasadach Kalego, jak jemu krowy ukraść – niedobrze, jak on ukraść – dobrze, dopóki każdy inteligent uchodzi tam za nieroba, dopóty populizm będzie miał się dobrze.

Edukacja, to zasadniczy cel wychowania dzieci i młodzieży. Pokonanie analfabetyzmu było tylko jej początkiem. Teraz trzeba iść dalej. I nie ma na to rady.