Negocjacje

Donald Trump podejmuje negocjacje pokojowe w zaskakujący sposób. Najpierw więc zapewnia, że Rosja zachowa zdobycze, wejdzie do G7, Ukraina nie będzie w NATO. Nawet nie stawia Moskwie warunków. Niedługo potem jego zastępca stwierdza, że Moskalom, jak się nie uspokoją, Ameryka dosunie i uzyska pokój przez siłę.

Władimir Putin uderza więc w Czarnobyl, dając tak do zrozumienia, co myśli o amerykańskich koncesjach i groźbach, że ma je za nic.

Tymczasem NATO i UE organizują konferencję w Monachium, zapraszając tam Wołodymyra Zełenskiego. Daje też do zrozumienia, że nie będzie tam kontynuowana tradycja układu monachijskiego sprzed stu lat bez mała. W ten sposób rzecz traktując Europa uzyskała zapewnienie, że będzie równoprawnym uczestnikiem negocjacji.

Teraz więc Unia staje się pryncypialna, Ameryka nieprzewidywalna, Rosja zaś uparcie potwierdza, że pozostaje sobą i nie uznaje żadnych świętości. Przede wszystkim za nic ma ludzkie życie, również jak to dotyczy własnych obywateli. Wszak w czasie bitwy stalingradzkiej stracili ćwierć miliona więcej ludzi, niż Ameryka w czasie całej wojny na froncie zachodnim.

Negocjacje międzyrządowe zaczynają się od publicznych oświadczeń, w których uczestniczące strony prezentują swoje maksymalne wymagania. Mamy więc prezentację chęci okazania skrajnej hojności prezydenta USA i mocy niszczenia Ameryki, bezmyślnego okrucieństwa Rosji i jej imperialnych zapędów oraz Unię, podnoszącą wartości etycznego rozwoju negocjacji, ciągłego od czasu Homera.    

Ciekawe, jak się skończy europejska elegancja w konfrontacji ze specyficznym sprytem kowbojów, którzy mają Chińczyków u bram, oraz uporem czynienia zła, demonstrowanym przez czarny charakter.