Przeszłość

 Stosunki polsko-ukraińskie potykają się o zbrodnię wołyńską.

Zawsze najwięcej sobie mogą zarzucić narody, sąsiadujące ze sobą. Przesądza o tym zarówno kulturowy jak i techniczny prymitywizm przeszłości. Owocowały one z jednej strony słabością moralnych ograniczeń, z drugiej brakiem technicznych możliwości. Skutkowało to stosunkowo małym zasięgiem aktywności niegdysiejszych zbrodniarzy, ograniczającym się do sąsiadujących z nimi terenów.

Teraz mamy skodyfikowane procedury rozwiązywania konfliktów, międzynarodowe trybunały, uznaną w Europie Zachodniej cywilizację. Sięganie do przeszłości, aby tam znaleźć powody do podporządkowania lub ograbienia sąsiada stało się rodzajem reliktu nieucywilizowanej przeszłości. Powszechnie już bowiem wiadomo, że za zbrodnie rodziców nie mogą odpowiadać ich dzieci.

Teraz więc do historyków należy rozstrzygnięcie, czy w czasie wojny doszło w Ukrainie do zaplanowanego ludobójstwa, jak przypuszczają nasi publicyści, czy do buntu społecznego, jak sugerują ukraińscy. Rezultaty pracy naukowców nie zmienią przecież niczego w obecnym praktykowaniu sąsiedztwa, posłużą zaś ku przestrodze.

Badania nie wykluczają też okazywania czci i ekshumacji oraz godnego pochówku, należnych ofiarom historycznych zbrodni.

Próby zaś egzekwowania odpowiedzialności za wołyńskie mordy od obecnej Ukrainy, toczącej wojnę z agresorem, który nam też zagraża, są nie tylko pozbawione podstaw, ale godzą w nasz żywotny interes.