Prawdziwcy

 Tożsamość jest sposobem reagowania na wyzwania rzeczywistości. Zależy od niej w najwyższym stopniu. Chociażby od klimatu. Inaczej nań reagują Eskimosi, inaczej mieszkańcy Gabonu. Uporczywe więc pozostawanie przy tożsamości może też być powodem utraty zdrowia. Wyobraźmy sobie los przybysza z tropików do kraju mroźnej północy, dla ochrony przed aurą paradującego w skąpym przyodziewku ludów, notoryczne wystawianych na upały.

Tożsamość odróżnia od siebie ludzi i określa ich świadomość. Definiuje więc płeć, w mniejszym stopniu, ale również narodowość i religię. Częściowo też wartości, przekonania, doświadczenie, wiedzę.

Można jej bronić do upadłego albo modyfikować zgodnie z wyzwaniami zmieniającego się świata. Obrońcy postępują wedle konstatacji Kazimierza Tetmajera. – By nam buty śmierdzieć mogły, jak śmierdziały przed stu laty – pisał w wierszu Patryota. Taki bowiem może też być skutek uporczywego trwania w niezmiennej samoświadomości.

Teraz rzekomo Unia odbiera nam tożsamość, blokując ciągoty naszych władz do autorytaryzmu, motywowanego też rzekomą “wspólnotą kulturową ze Wschodem”. O tej zaś moderniści też pisali, że władcy Wschodu, dokonali na naszych przodkach zbrodni, bo zniewolili “najokrzesańszy naród słowiański”.

Najweselsze zaś, że nacjonalizm, stający jakoby w obronie tożsamości, propagują u nas ludzie, nazywającymi się też liberałami. Ci zaś odrzucają to wszystko, co przeszkadza we właściwym reagowaniu na rzeczywistość. Więcej, dają każdemu wolną rękę w odpieraniu jej wyzwań. Nie pozostawiają więc miejsca na jakąkolwiek formę autorytaryzmu.

Taką to nasi „prawdziwi Polacy” mają tożsamość. Nic dziwnego, że muszą jej bronić z takim krzykiem.