Tajemnica

— Umieją hejtować, nie potrafią rządzić — pisał niedawno Cezary Michalski, podając cały szereg potwierdzających to przykładów. W tym wszystkim specjalną rolę gra cały szereg przywilejów, którymi dobrozmieńcy utrzymują przy sobie odpowiednią liczbę beneficjantów, pozostających stale do dyspozycji. Nawet jeżeli są na chudym dość państwowym garnuszku, to członkowie ich rodzin mają okazję do “przejechania się na karuzeli stanowisk w spółkach skarbu państwa” co kompensuje dygnitarzom straty.

Argumentacja publicysty jest trudna do podważenia, bo wyjaśnia też zagraniczne porażki dobrej zmiany. Tam się nie da stworzyć kamaryli, a godnościowa retoryka i poprawiająca przeszłość polityka historyczna wraz z obowiązkowym prezentowaniem odpowiedników pierwszeństwa w jadaniu widelcem budzi szyderstwa zagranicznych mediów, których się nie daje zagrzebać w propagandowym śmietniku.

W rezultacie za granicą dotąd trudno było znaleźć takich polityków, którzy by chcieli z naszymi rozmawiać. W tej sytuacji zrozumiała jest radość z wizyty prezydenta Francji. Jasne są także powody do jej prezentowania w mediach. Wszak Kompania Honorowa niezmiennie imponuje, a nasz hymn, nawet odśpiewany gościowi przez Andrzeja Dudę wspaniale współgra z Marsylianką, nie ustępując jej urodą.

Mamy więc możliwość odbudowy Trójkąta Weimarskiego, wspólnej z Francją unijnej polityki finansowej, obronnej (udział w opracowaniu czołgu najnowszej generacji) polityki klimatycznej, zacieśnienia gospodarczej wymiany z Francją. Czy obecna ekipa rządząca Polską zdoła sobie w Unii zapewnić pozycję Wielkiej Brytanii? Jeżeli wobec prezydenta Francji wbrew wszystkiemu premier mówi, że reformując sądy dobra zmiana postępuje zgodnie z wartościami europejskimi?

I co na to fraternizowanie się Prezes? Bo tu cały jest ambaras. Nasz nieformalny ustrój uniemożliwia raczej normalne kontakty zagraniczne. Tak jak się urządziliśmy, można się z zagranicą kłócić, ale nie współpracować. Zobaczmy więc konsekwencje. Poczekajmy z zadowoleniem z otwarcia na Zachód.