Onomastyka

– Koalicja Europejska, szkoda że nie Polska – tak Mateusz Morawiecki skwitował porozumienie opozycji, wycelowane w PiS-owską eurofobię. Gorliwość w nazywaniu skomplikowanych rzeczy tak, by nie było potrzeby domyślania się czegokolwiek, charakteryzuje ludzi o niewielkich możliwościach interpretacyjnych i do nich się właśnie zwracał premier. Nasuwa to skojarzenie z PZPR-em. Nie był ani polski, ani robotniczy, ani nawet zjednoczony. Ale ciągoty pozostawił.

Dowiedzieliśmy się z sobotniej konwencji wyborczej, że dobra zmiana napełnia kieszenie obywateli dając im wolność. Ktoś w tym kontekście przypomniał słowa Margaret Thatcher, że rząd nie ma swoich pieniędzy, nie może więc niczego nikomu dawać. Jedyne co może, to zapewnić obywatelom możliwość samodzielnego zadbania o siebie. To jednak wymaga decentralizacji władzy i oddanie jej samorządom. PiS zaś nawet z Sejmu uczynił maszynkę do głosowania.

W dodatku sobotnie, szydercze zapewnienie premiera, że “szanujemy opozycję” zabawnie się kojarzy z wystąpieniem “bez żadnego trybu”, w którym właśnie brak szacunku dla adwersarzy wybrzmiał najbardziej autorytatywnie. Tym bardziej więc bije w oczy niesprawiedliwość, jakiej w związku z tym doświadczyli najbardziej wyraziści eksponenci dobrej zmiany, schowani gdzieś na czas kampanii wyborczej.

Więcej, wystawienie zasłużonych polityków na pierwsze miejsca list do Parlamentu Europejskiego, z pominięciem wielu z nich, przede wszystkim zaś protegowanych ojca Rydzyka daje kolejny impuls do podejrzeń o zasadniczym sporze rozdzierającym Zjednoczoną Prawicę.

W tej sytuacji jednocząca się opozycja musi budzić strach, a co za tym idzie kierowane do swego elektoratu zapewnienia o jej bezsilności.

Nic bowiem dziwnego, że kiedy do intryg, normalnych w autokratycznych stosunkach dołączyły jeszcze wymogi kampanii wyborczej, wzrasta poziom udawanego optymizmu. Narastają też jednak sprzeczności między wypowiedziami a usiłowaniami polityków. Kiedyś bardziej oni eksponowali rozbieżność między tym co w miarę zgodnie głosili przedtem i co potem. Teraz czas się skondensował i widać, że jedni mówią co wiedzą, drudzy usiłują wiedzieć, co mówią.

Ale przynajmniej przywiązanie do magii nazw im pozostało. Jako że wszyscy są jak należy, ale niektórzy to muszą mieć na piśmie.