Namaszczenie

 Nie traktuj siebie tak poważnie, nikt poza Tobą tego nie robi [Regina Brett].

Niektórzy niegdysiejsi koryfeusze antykomunizmu stali się potem głosicielami PiS-u. W istocie pragnęli bowiem nie tyle zmiany systemu komunistycznego, ile zastąpienia w nim sobą jego beneficjantów. W ten sposób powstałaby komuna a’ rebours. Ofiary, nawet tylko subiektywne, stałyby się teraz prześladowcami. Tak w praktyce wygląda powinowactwo ze Wschodem, na które się powołują obecni prominenci obozu patriotycznego.

Dotyczy to wszystkich sfer życia. Także odcinka sprawiedliwości społecznej, w której proleci otrzymują pięćset plus niczym ich poprzednicy kartki na mięso, a kawior tradycyjnie spożywają ustami prominentów. Tyczy to również sektora państwowego, który w komunizmie nie służył do zabezpieczania czegokolwiek, poza miejscami pracy dla mieszkańców miast i wsi. 

Teraz, dzięki pozostałościom po poprzednich rządach Tuska, kiedy zatrudnienie zapewnia sektor prywatny, skarbowe spółki zabezpieczają pracę tylko pociotkom działaczy, którzy urabiają sobie… języki, trudząc się w polityce głoszeniem jedynie słusznej ideologii. 

Uzupełniają w ten sposób wysiłki kleru, jako że w nieomylności Watykan zastąpił Sowiety. Chociaż ostatnio chyba to też nie bardzo się sprawdza. Nasi ideolodzy wypadają bardziej papiesko, niż sam papież.

Szczególnie kiedy propagandowymi metodami inkwizycji umacniają chwałę średniowiecznych uniwersytetów.