Karciarze

 Trwa zaskoczenie dziełem Donalda Trumpa. Wytykając Wołodymirowi Zelenskiemu brak kart do gry z nim, pozbawił się takowych do rozgrywki z Putinem. Pozostał jak niegdyś nie chciał  Himilsbach zostać z angielskim. Teraz politycy mogą się prześcigać w milczeniu, jak Andrzej Duda lub Robert Fico albo w zaskakujących hołdach, jak Viktor Orban.

Premierzy wiodących państw Unii deklarują wsparcie Ukrainy, starając się jednocześnie nie drażnić prezydenta Stanów. Wypada to na ogół dość zabawnie. Europie bowiem nie wypada odpowiedzieć Ameryce pięknym za nadobne. Widać atoli, że rozwód się już dokonał. Teoretycznie bowiem Unia może liczyć na wsparcie Stanów, jeżeli za to zapłaci. W przeciwnym wypadku musi zaufać sobie. Skoro jednak ma płacić wedle ceny regulowanej gdzie indziej, to oczywiste, że w końcu zechce pozostać niezależna. Bo tylko wolni ludzie mogą być braćmi, jak to słychać w unijnym hymnie.

Europa czuła się bezpieczna pod amerykańskim parasolem, bo Związek Sowiecki wydawał się jej po II Wojnie Światowej groźny. Gdyby jednak nie zachodnia pomoc sprzętowa i żywnościowa, Hitler by Stalina pobił niezawodnie i potem sam by padł pod atomowymi ciosami. Tak się jednak nie stało i kosztem państw Europy Środkowej wyrosła legenda Sojuza, jako drugiego mocarstwa światowego. Ukraina ją zweryfikowała negatywnie i Donald Trump daremnie próbuje ją ożywić.

Wyraźniej jednak zobaczyliśmy, że Rosja nie ma szans w wojnie z państwami Unii, jeżeli ta się zjednoczy. Teraz zresztą nie ma żadnych możliwości zbrojnych, bo je unicestwili Ukraińcy.

Wydaje się zatem, że mamy czas przełomu, ale wkrótce się okaże, że Donald Trump przeszarżował i rychło zacznie chyba zapominać o swoich groźbach. Wróci jednak już do zupełnie innego świata.