Duma

 Duma  

W cieniu wojska defilowali narodowcy, aby, osiągnąwszy pomnik swego idola, móc przekonywać wszystkich, że „Roman Dmowski wyzwoliciel Polski”. W 1920 roku zarzucał zdradę Piłsudskiemu. W sierpniu 1920, wobec sowieckiej ofensywy wyjechał z zagrożonej stolicy. 

Demonstranci przypomnieli mimochcąco, skąd pochodzą wzorce obecnej propagandy „obozu patriotycznego”. Takiego szerokiego, który mieści nie tylko zmieniaczy dobra. 

Wszyscy wywodzimy się ze wsi. Mieszczaństwo było u nas nieliczne. Szlachtę, też zresztą wiejską, obciążoną grzechem spowodowania i utrwalania chłopskiej nędzy, wymordowano lub przepędzono. Statystycznie więc biorąc, jesteśmy profitentami społecznego awansu. 

Jedna część nas wykorzystała szansę, uzyskaną dzięki zmianie statusu na miejski i zdobywszy wykształcenie, dołączyła do resztek dawnej inteligencji. 

Inna część została uwiedziona przez endecję i często mimo edukacji porzuciwszy inteligenckie rozterki, stanęła przy „kulturowym pokrewieństwie ze Wschodem”. Stamtąd też przejęła antysemityzm, który jej wyjaśnia wszystkie problemy współczesności. 

 

Trzecia część Polaków pozostała w dawnych wspólnotach. O ich poparcie ubiega się teraz polska polityka.  

Na razie rządzi PiS. Wprawdzie ideologicznie najbliżej mu do nacjonalistów, ale oni zapowiadają wyparcie go ze sceny z powodu lewactwa. Mimo to propaganda PiS-u bardziej nienawidzi inteligenckiego Tuska.  

Wojsko Polskie zaś zawsze wypada pięknie. Wszak przechowało najlepsze rycerskie tradycje. Znakomicie są streszczone w regulaminowej odpowiedzi żołnierskiej: ku chwale ojczyzny. 

I szczęśliwie najbardziej nawet absurdalne pomysły populistów tego nie zmienią.